The Rural Workshop

Posted by on mrt 28, 2018 in Blog, Uncategorized | 4 Comments

Als fotograaf moet je af en toe workshops volgen om uit je automatische werkmodus te komen. Ik heb er heel erg last van als ik een heel seizoen superleuke en lieve gezinnetjes fotografeer, dan moet ik nieuwe inspiratie opdoen door middel van vrij werk of een bij een inspirerende fotograaf een workshop volgen. Maar een goede workshop is lastig te vinden. Vaak hebben ze een bijzondere stijl maar kunnen ze je weinig vertellen, of vertellen ze wel iets maar niet ‘het geheim van de chef..’. Vaak ga je dan naar huis met een onverzadigd gevoel. Toch zie ik het niet als verloren tijd of weggegooid geld. Je ontmoet altijd bijzondere mensen tijdens een workshop, en die zijn vaak niet met geld en tijd te vergelijken. Je wint eigenlijk altijd van de positieve en negatieve dingen in het leven. Althans zo zie ik het.

Een jaar geleden ontmoete ik Joyce Huis  een fotografe die ik via Instagram heb leren kennen. Ze maakt prachtige portretten en ze is heel lief en een beetje gek, daar hou ik enorm van. Inmiddels is ze een hele lieve fotovriendin geworden en als we elkaar zien kletsen we uren..teveel om over te praten.

Ze vroeg me vorig jaar of ik zin had om naar The Rural Workshop te gaan in Barcelona. Ik keek op de website en na het zien van het promotiefilmpje was ik overtuigd. Zonder na te denken hebben we geboekt..Yay! Toen de datum dichterbij kwam vond ik het stiekem toch wel spannend. Het is meer een soort fotofestival met allerlei workshops, groots en met bizar goede fotografen die een te gekke workshops geven. Nu vind ik zoiets heel leuk maar ook overweldigend. Begrijp me niet verkeerd want ik ben echt een mensen mens. Ik praat graag, maar in een grote menigte ben ik toch wel een een soort van een introvert muurbloempje. Dus de dag dat we vertrokken had ik een soort van vlinders in mijn buik gevoel.

Bij aankomst op de camping werden we begroet door  hip uitziende fotografen, iedereen met een grote glimlach op hun gezicht.  Bij de receptie kregen we een setje lakens en het nummer van onze cabin. Oeh spannend want we hadden een kamertje met 2 stapelbedden en een klein zolderkamertje. Er was al iemand gearriveerd, onze man Andy, die de zolderkamer had geconfisqueerd ha ha…jammer want ik en Joyce hadden graag samen op een kamer gezeten. Dus de stapelbedjes dan maar. Nu heb ik diabetes type 1 en dan moet ik vaak midden in de nacht wakker worden om mijn bloedsuiker te meten. En dat maakt me vaak onzeker als ik een kamer moet delen met iemand die ik nog niet ken. Er kwamen nog 2 andere fotografes aan, Alice en Lou.. Ik heb gelijk verteld van mijn ziekte en ze reageerden super relaxed. Lou reageerde met: “I’d rather want you to be alive in the morning and not dead, do you thing, make as much noise as you like”.  Pfiew..ha ha ik moest erg lachen om haar reactie. Het ijs was gebroken.

De eerste avond werd officieel geopend met de sprekers Roberto Ramos en Christina Ruiz. Roberto en Christina hebben The Rural georganiseerd en zijn begonnen vanuit een huis met allemaal slaapzakjes op de grond, oeps, ik hoor mezelf nog zeuren over stapelbedden..hey das luxe hoor ha ha. Ze vertelden dat we The Rural openminded in moesten gaan. Vooral geen verwachtingen moesten hebben en vriendelijk naar elkaar moeten zijn. Doe de workshops samen maar beleef het op je eigen manier en doe wat je wilt met de inspiratie. Fijne filosofie toch? Nu hebben we een aantal workshops gevolgd maar de meest inspirerende en bijzondere personen die workshops gaven waren voor mij portretfotografe Raquel Chicheri en fotograaf Rafal Bojar. Raquel is een fotografe die heel goed is om met hard licht midden op de dag te fotograferen. Haar stijl is een beetje als dat van Sally Mann (wereldberoemde fotografe die haar kinderen in scene zet voor haar beelden). Raquel is een lieve vrouw, down to earth en heel open en toegankelijk. Ze fotografeert campagnes voor Zara en Mango en Bobo Choses. Rafal is een fotograaf die heel diep gaat, als hij een stel of een gezin fotografeert dan leert hij ze eerst 3 dagen van tevoren kennen voordat hij kan beginnen met fotograferen. Zijn blogpost zijn supergaaf. Hij wisselt foto’s af met gifjes (bewegende beelden) Zijn blogposts  zijn oneindig lang maar je aandacht blijft erbij.. Bij elke foto  is nagedacht hoe hij overgaat in het volgende beeld, neem maar eens een kijkje op zijn site. We vroegen aan hem hoe lang het duurt om een blogpost te maken. Rafal zei dat hij daar 3 dagen voor nodig heeft en daarna heeft hij een dag nodig om zijn hoofd leeg te maken.  Ik doe gemiddeld een half uur over een blogpost schrijven. Heb dus nog heel wat te leren.

In onze vrije tijd hadden we de grootste lol met de andere fotografen in onze cabin. Onze karakters matchen goed, alles klopte. We kunnen zo goed met elkaar praten.. echt tot in in de late uurtjes. Muziek luisteren, praten over het leven en dansen op muziek uit de jaren ’60. Dat laatste ging vaak over in de slappe lach. Ik voelde me soms weer een 43-jarige puber ha ha, heerlijk.  Na zo’n leuke avond gingen we de volgende dag weer vol positieve energie de workshops volgen met weinig slaap achter de rug.  Aan het eind was ik moe maar voldaan,  het was het allemaal waard. We hebben tussendoor nog portretjes van elkaar geschoten. Het was bijzonder en hoop dat het contact tussen ons niet verwaterd. We hebben met elkaar afgesproken om volgend jaar weer samen te gaan!! Here we come 2019!! Ik heb er nu al zin in! Ondertussen geniet ik nog na van een paar weken terug..

 

 

4 Comments

  1. Joyce
    28 maart 2018

    Hihi…leuk…
    En ik ben best normaal.. Beetje free spirit..
    Ben ook zo blij dat wij elkaar ontmoet hebben lieve leontine..
    To the moon and back ❤

    Reply
    • Leontine de Hollander
      29 maart 2018

      aaaaw, lieve fotovriendin..ben ook heel blij met jou <3

      Reply
  2. Hans
    29 maart 2018

    Altijd leuk hoe je schrijft ik ben geen lezer maar je doet het goed ik heb het tot het einde uitgelezen .

    Reply
  3. Leontine de Hollander
    29 maart 2018

    Heeey Hansje! Jeetje wat een lieve reactie. Ik kan juist niet schrijven, wilde een cursus volgen. Maar ik wil teveel dat is het probleem. Liefs en tot snel..ik kijk er naar uit om jullie weer te zien.

    Reply

Leave a Reply